Czternaście dni. Poemat do marzeń.

Czternaście dni do wylotu. Nie myślałam, że kiedykolwiek będę tak blisko wyjazdu na rok za granicę. Dwa tygodnie. Za dwa tygodnie o tej porze będę od dawna siedzieć w samolocie do Waszyngtonu, mając przed sobą ostatnie dwie godziny podróży. Wow. Panikuję. Reisefieber mnie dopadł, trzy razy wypełniłam już deklarację celną i nadal mam wrażenie, że ktoś się do czegoś przyczepi na granicy. Chyba jeszcze przez jakiś czas nie uwierzę, że to się dzieje.

Czternaście dni do wylotu. Ostatnie tygodnie przed wyjazdem spędzam robiąc to co lubię najbardziej, czyli chodząc boso po trawie, jeżdżąc rowerem leśnymi ścieżkami, kąpiąc się w jeziorze, pijąc hektolitry mrożonej herbaty i czytając książki. Najchętniej zabrałabym ich całą walizkę (po co komu spodnie?), ale to utrudniłoby mi przejście na angielski. W końcu jadę się go nauczyć, prawda? Ale będzie ciężko, nie wyobrażam sobie wieczoru bez lektury, czwartku bez Dużego Formatu i kwartału bez Kontynentów. Chyba będę musiała znaleźć amerykańskie zamienniki. Total immersion, jak to nazywa Rotarianin sprawujący pieczę nad wymieńcami w moim nowym klubie. Total immersion, 4-8 tygodni, żadnego skajpajowania z mamą, raz w tygodniu mail, że żyjesz i masz co jeść. Najlepiej po angielsku. Albo wpiernicz i siedzenie w piwnicy o chlebie i wodzie.

Czternaście dni do wylotu. Pożegnałam się już z klasą, z rodziną, ze znajomymi. Zostało mi kilka najtrudniejszych pożegnań, ale dam radę. Kto, jak nie ja? Cały czas słyszę, jaka to jestem dzielna i odważna. Jestem? To to wymaga odwagi? Żeby spełniać marzenia? Kiedyś usłyszałam, że jeżeli nasze marzenia nas nie przerażają to najwyraźniej nie są wystarczająco duże. Moje właśnie zaczęły mnie przerażać. Ale to chyba dobrze. Bo nie boję się samej wymiany- boję się, że nie dam z siebie wszystkiego, że ktoś mnie nie polubi, że nie będę miała w szkole samych A i że nie do końca zrozumiem czego się ode mnie oczekuje lub- w najczarniejszych scenariuszach- że wrócę i nie będę posługiwała się angielskim biegle. Ale chyba na pewno za bardzo się przejmuję. Mogę zbawić świat kalecząc stronę bierną. A przynajmniej mogę spróbować.

Strasznie narzekam. Jestem pełna optymizmu, aż do momentu gdy siadam przed komputerem i próbuję coś napisać. Sprawiam wrażenie, jakby wymiana była złem koniecznym i jakbym straaaaasznie nie chciała na nią jechać. CHCĘ. JESTEM SZCZĘŚLIWA. Herbata chlubocze mi w brzuchu, kot ociera się o nogi, za płotem mam las, zaraz poleżę w hamaku, poczytam o Afryce, popatrzę w chmury i na wiatr kołyszący koronami drzew. A przed wyjazdem czeka mnie jeszcze noc spadających gwiazd, to zażyczę sobie więcej radości, bym mogła przelać ją w słowa i wysłać Wam wszystkim.