"I'm an idealist. I don't know where I'm going, but I'm on my way."- Carl Sandburg

W zeszłym tygodniu szkoła miała przyjemność oglądać nasze buźki tylko w poniedziałek i wtorek (25 i 26 listopada). Cały wtorek czułam znajome mrowienie w żołądku zwiastujące przerwę świąteczną, tak intensywne, że powoli zaczęłam czuć się jak na Boże Narodzenie (tylko śniegu brak. I zimno mogłoby się zrobić, dla odmiany, bo mój zegar biologiczny nie za bardzo rozumie co się dzieje. Chociaż z drugiej strony w ten sposób nie odczuwam tak mijającego czasu i nadal jestem zawieszona gdzieś w późnym październiku :)).

Środę (27.11) spędziłam piekąc wszystkie trzy popisowe ciasta które mi wychodzą i w dodatku nie są z proszku; miła odmiana dla moich amerykańskich znajomych którzy są przyzwyczajeni do wypieków smakujących plastikowo i dokładnie tak samo.

W czwartek (28.11) wstaliśmy wcześnie i po załadowaniu czwórki dzieciaków, psa, całej góry jedzenia i prezentów do aut wyruszyliśmy na podbój Richmond w Wirginii. Miałam przyjemność nie jechania z psem :)

Dotarliśmy do domu któregoś z rodzeństwa mojego host taty, rozłożyliśmy jedzenie, powiedzieliśmy wszystkim kim to ja tam jestem i zaczęliśmy asymilować mnie z dalszą host rodziną. Któreś z kuzynów zdecydowało, że bananagramy (gra w stylu scrabbli) jest fantastycznym pomysłem i elegancko mnie ogrywali (chociaż muszę przyznać, że radziłam sobie przyzwoicie), aż jedna z kuzynek dołączyła do mojego jednoosobowego teamu i moje słowa nagle zaczęły się robić wieloliterowe :)
Po grze ułożyliśmy wyrazy przedstawiające rzeczy za które jesteśmy wdzięczni, a następnie ja rozsypałam ich misternie ułożony anglojęzyczny świat układając dwa wyrazy- "ŚWIĘTO DZIĘKCZYNIENIA". Oh jej, ale się dopytywali!

Moja host babcia, która jest najsłodzszą amerykańską staruszką którą spotkałam, robiła zdjęcia "by Maria mogła wysłać swoim rodzicom". Dzięki niej mam zaszczyt przedstawić Wam poniższe:

Polskiej Wigilii to to nie przebije, a słodkie ziemniaki nie wzbudziły mojego entuzjazmu (bo jak to jeść? Do obiadu czy jako deser?), ale uczta to zawsze dobry pomysł, więc nie narzekam. :)

Po obiedzie zajęliśmy się sobą, a nasze rozmowy i śmiechy przerodziły się w maskaradę, w momencie gdy ktoś odkrył skrzynię z kostiumami. THOSE CRAZY AMERICANS! ;)

Scenka historyczna-kuzynka jako pielgrzymi, siostra jako Indianie :)

Siostra jako "Amerykański turysta na Hawajach" i ja jako ja.

Wieczorem pojechaliśmy do domu host babci by spędzić tam noc. Moja host siostra i mama padły natychmiast, a ja spędziłam miły wieczór jedząc (bo babcia to babcia) i gawędząc z nią i moją host kuzynką drugiego stopnia.

Zmyłam się do łóżka koło 10 i nie miałam przyjemności zaznania długiego snu bo wyskoczyłam spod kołdry o godzinie trzeciej trzydzieści, bo w końcu BLACK FRIDAY (w moim przypadku) zdarza się tylko raz w życiu. Spodziewałam się tłumów i wielkiej przepychanki, ale gdy dotarłyśmy na parking przed centrum handlowym samochody można by policzyć na palcach obu rąk. Z tego co słyszałam największy szał był w czwartek wieczorem, w momencie gdy otworzyli drzwi. 

Oczywiście świąteczne ozdoby wszędzie naokoło, tak samo jak muzyka. Kupiłam uroczy drobiazg, w kwiatki, na lato. Dlaczego zimą nie ma niczego w kwiatki? Szukałam swetra, ale niestety amerykańskie sklepy są zdecydowanie niedostosowane do potrzeb osób, które wierzą, że zimą ma być ciepło, a sweter powinien sięgać za pasek do spodni.

Po powrocie z zakupów odwiedziliśmy drugą host babcię i miałam przyjemność zobaczyć wyciąganie organów z dziesięciokilowego indyka oraz nacieranie go masłem. Pokręciliśmy się po domu i po południu zjedliśmy drugi obiad świętodziękczynny z drugą częścią rodziny. Tym razem udało mi się nie przyciągnąć całej uwagi, ponieważ jedna z kuzynek przyprowadziła chłopaka ("THE muslim boyfriend" o którym zwykło się mówić gdy nie słyszał, bo nikt nie był w stanie wypowiedzieć jego imienia). 

Do domu dotarliśmy koło 9 i runęliśmy do łóżek jak staliśmy.

W sobotę (30.11) nabyłam komputer i telefon oraz cały dzień pakowałam walizkę. 

W niedzielę (1.12) przeprowadziłam się do domu mojego exchange officera. 

Nic złego mi się nie działo, to po prostu część programu- podczas wymiany Rotariańskiej mieszka się w średnio trzech rodzinach. Niektórym to nie pasuje (Norweżka w mojej szkole złapała się za głowę, co to oni nam robią w tym Rotary), ale mi to odpowiada, umarłabym z nudów w jednej rodzinie ;) Do tego jest kilka rzeczy które chcę zweryfikować- czy są typowo amerykańskie, czy typowo mojo-pierwszo-rodzinowe.

Klub miał przygotowaną dla mnie drugą rodzinę, ale stchórzyli, a termin wyprowadzki nadciągał, więc na czas bliżej nieokreślony (ale planowo około tygodnia czy dwóch) wylądowałam u oficera wymiany, w pokoju gościnnym z łóżkiem tak wielkim, że spokojnie zmieścilaby się w nim jeszcze jedna osoba (z braku chętnych obkładam się poduszkami z każdej strony i śpię rozwalona na środku-potrzeba matką wynalazków) i sporym wyborem książek.

+jestem niezadowolona moim postępem w angielskim, nie widzę go. Counselor i wszyscy znający się ludzie powtarzają jak najęci, że należy ograniczyć kontakt z językiem ojczystym jak tylko się da, a jeżeli się bloguje, by próbować zrobić to w języku kraju goszczącego. Nie wiem co z tym fantem zrobię, ale wiedzcie, że rozważam!