"You can't buy happiness but you can buy books and that's kind of the same thing."

So…. I need to confess, that I entered the part of exchange when I don’t have any time for blogging and my enthusiasm for posting all the time about everything has burnt out. I really thought that it would never happen to me, but apparently it’s an ordinary part of an exchange and I need to go through it.

Christmas Eve (24.12) felt really weird this year. Even if my host family is partly polish which is expressed mostly in their love to pierogies (American spelling ;)), it was not the same with sneaking into the kitchen with my younger brother to pilfer some Christmas food. 

For entire day my American mom and I were baking cookies and in the evening, when you were in a middle of celebration, we went to Mexican café for tacos. Later that day I’ve met my two sisters, who have just came back from Europe (one of them works in London, and the youngest one decided to visit her and travel a little). Both are red-headed, taller than me (and I’m not a dwarf), talkative, loud and full of energy. 

First thing we did on The First Day of Christmas (25.12) was participating in catholic Christmas mass. As I have never been in American Catholic Church I was really enthusiastic about discovering all the differences, however there weren’t many of them (I’ve immediately noticed an american flag in a corner and Vatican City's in other. Another difference was that communion is given away in two forms- bread and wine).
After a few minutes of casual hang out in home we all hit the road (I felt in love with trucks. One day I’ll buy one, place comfortably 10 people in there and travel across country listening to 60’ music. I’ll to do that right after I learn how to play the banjo. Which, of course, is going to happen very soon. Duuuuh). After three hours of drive we arrived to my host dad’s sister’s house. We unpacked in our rooms (house was really big, all 12 of us were sleeping comfortably) and I got overly excited about shower curtain with political map of the world. We spent really nice day enjoying family, which part I started to feel just after a few hours.

Second Day of Christmas (26.12) was the day when rest of family arrived and I met my oldest sister (also red-headed, talkative, and full of energy, but this time not that tall :)), her husband and a baby (we had two babies in total during Christmas Days). We were spending really nice time doing nothing in particular, and in the evening we sat at the table to eat our Wigilia (that’s exactly how my host family calls it). They are aware that traditionally it is on Christmas Eve, but after years of trial and error they have decided that spending time with your family is more in Christmas spirit that sticking to a certain date. We shared oplatki (another polish aspect in my host family’s heritage) and started eating. They know barszcz, however in this family they traditionally eat a Greek Lemon Soup. There were a lot of fish, shrimp, potatoes and mushrooms, but I preferred pierogies. They tasted differently that the ones I’m used to eat during Wigilia, but different does not mean worse or better. 

After dinner (let me explain the names a little. During my English classes in Poland I was taught that dinner is “obiad” and supper is “kolacja” and I grew up in misbelief that that’s the proper way to name meals. No one has ever warned me, that people in other countries may have different meal order than we do, except informing me about lunch, which always figured in my mind as “earlier dinner”.  Since my arrival I haven’t heard the term “supper”, not even once. They eat dinner around 8-9pm, so it may go under our term “kolacja” and that’s why I name meal we ate for Wigilia a dinner) we were hanging out in living room and my host cousin’s boyfriend showed me his tattoo asking if I can translate it. HE HAD A TATTOO IN POLISH. It was supposed to mean “He does the best he can” (the quote from this guy’s father’s favorite movie), and was pretty accurate (it missed only ‘jak’ word).
We spent evening and night (until almost 3am) playing games and running around the Ping-Pong table.

Third day if Christmas (27.12, and yes, I know there isn’t such a thing) I corrected some crazy tumblr knowledge, as if in Poland we hang spiders on Christmas tree (!?!?!?!?!?!?) and got back to Leonardtown (where my American home is) when we unwrapped our gifts. What I really like about Christmas here is that every package had a sticker to whom it belongs, but also who bought the gift so everyone knew who to thank and entire process became more thoughtful.

On Saturday (28.12) my host dad took me to the bookstore in old part of town, which has all those “rare, used, and out-of-print books”. It draw my attention from the very first time I saw it and when I finally entered the only thing I could do was to open my eyes wider and wider. Imagine the book store in which you can find things you haven’t even dreamed about, all those various books that seem to be just one big mess, but when you look closer you can discover a pattern. Books on a shelf, below shelf, literally ON a shelf, in a stack in a corner, everywhere. Some were new, but most of them had already some story behind. I ended up buying three, in which two didn’t have a summary on a cover (well, they lacked this colorful cover, and the hard cover in this type of books does not contain anything but a title). It adds a little bit of spice to my life, going on a blind date with a book!
I had found some pictures, so you can pretend to understand my enthusiasm!

On Sunday (29.12) we visited my oldest sister’s mother in law, who is Filipino. We prepared some traditional Filipino dishes (Lumpia and Pansit) having so much fun. My sisters didn’t believe when I told them that I’m bad at cooking, but they may have changed their opinion when I almost killed myself with a knife (I have no idea how it happened! In one moment I’m cutting carrot, a second later I almost lost my finger!).
Day ended with Pusoy Dos, which is a traditional Filipino card game (sometimes called a “Filipino Poker”). You don’t know what achievement is, if you haven’t outplayed a Filipino men in his country’s game after only a day of practice! :)

"In 1492 Native Americans discovered Columbus lost at sea"

Night between Friday and Saturday (14.12) was a tough one. I was smart enough to place the baby just right next to me on a bed so I didn't have to actually stand up every time it cried (and it did cry, believe me).

Even if the baby decided to party hard entire night I still had some responsibilities in the morning. Exactly at 9 I showed up in school, with baby screaming at the top of his lungs because I have accidentally bumped his head into something (oh well) to help building set for one acts. We had so much fun eating donuts (If I were in Poland I would probably have said that I ate too many of them. But since it’s America and I’m an exchange student, I’ll only say that I ate enough), drilling, painting and listening to Broadway Music. I’d like to encourage you all to read about and listen through songs from “The book of Mormon”, which is just hilarious. In this place I’d like to dedicate a song to my dear friend, who has a cow-alike nose-ring, gay-hairdo, girlfriend, negative attitude, likes to yell at people (LIKE MY BABY!) and who almost failed PE last year. Hihihooooo, ENJOY!

After I come back home I tried not to fall asleep, because I had to prepare for a costume party, which was one of the most awesome parties I went to.
We received an envelope with invitation few weeks before party, after some time we received another envelope with description of our character (I was Gretel, from Gretel and Hansel, who killed a witch in candy house). We had to prepare a costume and arrive "in character". Everyone knew part of a story, which was complicated (you won't believe how complicated can a relationship between Rapunzel and Hansel be or how foxy Red Riding Hood is). We were trying to achieve our objectives, until mid-party (?) when lights went off, Snow White was murdered and everything changed. I really enjoy theatre-kids parties, it's much different that ones back home (I have never been a party animal, but I can say I miss polish parties a little).

On Sunday (15.12) I went shopping. I need to admit I’m really proud of my baby who cried only once (somewhere between meat and cheese). We (with host family) have also made pierogi.

On Monday (16.12) during rehearsal cast worked on set. I decided to leave something to be remembered.

Director/theatre teacher told me, that he will not let me go and that now I need to stay forever. I'm going to take it into consideration. :)

On Tuesday (17.12) after I turned in my baby, I presented a powerpoint about Poland and decided to say something about differences I've discovered. I was talking about their "How are you" question, and that they do not show other emotions than joy when they are with other people, tips, prizes without tax (the biggest nonsense in entire world) and than I mentioned something called "the day I saw a boy's back" on my slide. Basically every time I'm going with a boy to a classroom chit-chatting (which don't happen often, as my intellect overwhelms high school boys. At least that's what I'm trying to persuade myself while passing by all those couples who enjoy themselves too much) and time to enter the room comes, he enters the door and comes in first. It happens that often, that when someone finally held the door for me I felt really weird.

After rest of presentations when bell rang I stayed a minute longer and realized that guy who always teases me (and I'm as rude as possible in return, because he thinks that I'm teasing him back anyway) was waiting for me holding the door and yelling my name (in Hispanic version, Marijjjjjjjjjjaaaaaa). 

On Tuesday (17.12) one kid in GSA was so confused with me being vegetarian and eating rice. Because rice is a chopped fish, IS IT NOT!?!?!?

On Thursday (19.12) I was chilling doing Christmas activity, overhearing some girls freaking out when seeing a police car outside, not realizing that teacher casually closed the door until she told us, that first period has become extended and we will have to stay a little longer. “A little longer” turned out to be almost three hours, and a reason was simple- bomb threat.

So I finished decorating my glitter ornaments with my name, year and flag (for my host family, so they can hang me on a tree!), worked on homework and watched a movie. I’m glad we were locked in that classroom, mostly because it’s the only classroom in entire school that has a bathroom (so I could enjoy my tea without worrying about humane stuff).

To read more: klik, zdjęcia z helikoptera klik,

I've also made my first gingerbread house EVER. It’s actually a little bit deceptive, as it is made of graham crackers. Take a look at my doorknob!

I even added a chimney!

I also tried to make kopytka and I almost had an attack of hysteria when I realized that I can’t cook. (Actually there were small hysteria attack, but I really tried hard to hide it. I've officially become an American. They think that showing sadness in public place is a sin.)
I asked Gabriel for mental support, and he laughed so hard that it automatically made my day better. Or maybe it was an offer to bring some polish ice cream. “They are just like normal ice-cream, but in different wrapper.”

On Friday (20.12) we had a “culture day” in Global and people pretended to like my cooking. I just wanted to say, that it was unfair from the very beginning, because I DON’T HAVE MY MOM TO HELP ME WITH COOKING. :<

On English we should have been doing some things, but we decided that we have better things to do, so girly-girls were gossiping, boys were doing nothing, I was reading (without a dictionary. A sterling book. I'm so fluent/smart) and teacher and one of the boys were playing some magic-card RPG game with one guy using vocabulary such as "mana". I love that class. 

+I'm honored to announce, that I've received the only female non-singing part in spring musical. (that's very good, I was auditioning for this exact part. I can't sing but I didn't want to give up theatre). 

"It will be a great day when our schools have all the money they need, and our air force has to have a bake-sale to buy a bomber."-Robert Fulghum

On Monday (9.12) school was delayed two hours due to ‘bad weather conditions’. In my case it was a dumb luck, because when my dad woke me up to say that I can sleep in a little it was already quarter after seven (so I should have been already ready to leave). We started with normal schedule at 10 and every class was shorten by 15 minutes.

On Tuesday (10.12) I experienced something I wanted to experience since very first day when I arrived (or even found out that I’m going to do exchange) - SNOW DAY. Back in Poland I could never stay home because of the weather. If I were lucky enough maybe a parent would give me a ride to school but I can’t recall a single situation they didn't let me leave to school. Here it works completely different, though. A single mention on possibility of snow or snowstorm somewhere in state makes people panic, I have even heard one girl (the one who couldn't believe that we don’t celebrate 4^th of July) saying that even if school were open during bad weather her mom wouldn't let her go. And that’s why I could stay home even if everything that was happening outside was a little bit of rain.

                               

On Wednesday (11.12) regardless my best wished I had to go to school normal time. It was very educational day, as I found out that in USA women get only 6 weeks of NON PAID maternity leave after delivery (and if they decide to stay home during pregnancy they aren't paid either). It seemed so Third Worldly that I literally couldn't believe it.

I took a nap just after school, talked with my host dad a little (A LOT) and finally received a package from my parents. My supplies of tea are now the most sacrosanct thing in entire house, I need to allocate them wisely, so I can enjoy them till the next package arrives. THANK YOU GUYS!

On Thursday (12.12) on Global Diplomacy we had a guest speakers from US Coast Guard. My opinion about military is commonly known, so I was sitting quietly trying not to draw any attention which would make me speak my mind.  I also tried to make myself as neutral as possible, but it worked only by the time one of guests tried to tell us something about himself, and casually mention that when he traveled to South America he finally had a chance to shoot somebody (“like in movies!”). Oh, well.

I spent really nice evening chatting with Gabriel (from Argentina) and by dint of this conversation I'm honored to introduce you to one of many Argentinian songs I got to know. It's fascinating how their music differ from ours in many fine details. ONE DAY I'M GOING TO VISIT ARGENTINA. I literally can't wait for that day to come. 

On Friday (13.12) I’ve adopted a baby. We had finished chapter about pregnancy and delivery in Child Development I and we have started talking about newborns, so teacher made us adopt babies. First set of girls got their babies the day before and last one will get theirs on Monday, but I had the “luck” of taking kid home for a weekend.

I was stressed out, especially when I had to take Chris (my baby) to my second period class which is Global, the only class I have some difficulties with (mostly because things we talk about make me upset, but also because it’s not easy to keep up making notes from news where broadcasters try to speak as fast as possible). This time I was fortunate; teacher was on a meeting, so we had class with student teacher and atmosphere was definitely less tense. I had to leave class twice when my baby started crying, but it was rather funny than embarrassing. During this period I also learned (it is not a mistake, I used learned instead of learnt on purpose) how to distinguish between different sounds baby makes and I’m already pretty good at it.

I have a special wristband connected with my baby’s inner electronics, which works only for this baby (and this very baby answers only to this wristband). Every time I hear my baby wailing I need to move it near its belly and scan it waiting for a sound which tells me that my bracelet was recognized. Than I can start taking care of a baby (once I forgot to scan bracelet and baby didn't react to anything I've done). Baby has something computer alike inside and if I don’t scan my wristband within two minutes since infant started crying it would be registered as an neglect. If I hit a baby, this computer thing will recognize it as child abuse and save this information. After the project ends teacher will plug baby into computer and transfer all the data, grading us on the ground of the information baby provided.
Also every baby is different. I don’t mean only physical appearance- they all look almost the same, except color of skin (however my school owns only Caucasian and African American babies) and privates (they discriminate between boys and girls)- but rather the personality. My baby is calm and cries only when it needs something (he was fuzzy only once), while other girl’s baby cries almost nonstop. 

"Prosimy nie rzucać p(o)etów."

W poniedzialek (2.12) skończyłam pracę nad poszewkami na poduszki w ramach personal living. Jedna z nich trafi do organizacji charytatywnej, druga (ta na zdjęciu) jest dla mnie :)

Rozbawiłam również moją rodzinkę mówieniem do kota po kociemu. Ale po jakiemu innemu miałam mówić? :<

We wtorek (3.12) poszerzyłam swoje pojmowanie amerykańskiego świata o coś, co gnębiło mnie od przyjazdu. Trzy miesiące gdzies w mojej głowie czaiła się niepewność czemu moje łóżko tutaj ma dwa prześcieradła. Założyłam błędnie, że skoro oni mają fisia na punkcie zarazków, to może dodatkowe prześcieradło ma chronić materac przed ich inwazją (TAKI ZE MNIE MAŁY BIOLOG!), ale okazało się, że to coś dużo bardziej oczywistego (i bardzo praktycznego, jakby na to spojrzeć bliżej). Otóż zamiast spać pod kołderką tutaj śpi się pod kołderką i prześcieradłem na drugim prześcieradle, by ciało dotykało tylko prześcieradeł, ponieważ łatwiej wyprać prześcieradło niż kołdrę (prześcieradłoprześcieradłoprześcieradło. Całkiem fajne to słowo). 

W środę (4.12) mieliśmy skrócone lekcje, z tego względu zamiast naszych normalnych autobusów szkoła podstawiła zastępcze (ponieważ numer autobusu szkolnego jest przypisany do pojazdu, a nie do linii). Wychodzę sobie ze szkoły pamiętając, że nasza zwykła kierownica powiedziała, że autobus będzie stał w tym samym miejscu z którego wysiadaliśmy. Wchodzę do pojazdu i nagle widzę całą masę obcych dzieciaków, zecydowanie nie tych z którymi jeżdżę od kiedy się przeprowadziłam. Co logiczne, postanowiłam więc zapytać kierowcę, ale mój mózg nagle wyparował i nie mialam najmniejszego pojecia jak nazywa sie miejsce w ktorym mieszkam. Starajac sie zachowac grzeczny usmiech pytam pana kierowcę
„przepraszam bardzo, dokąd pan jedzie tym autobusem?”. On z tak samo grzeczym uśmiechem zaczął wymieniać miejsca, z których żadne nie brzmiało chociaż trochę znajomo. W pewnym momenie zadał mi oczywiste pytanie: „A dokąd Ty potrzebujesz pojechać?”. A ja nie potrafiłam na to odpowiedzieć, więc spanikowałam, zrobiłam się cała czerwona, zaczęłam przepraszać i uciekłam.

Sytuacja była poza moją kontrolą, a ja nie znosze gdy tak jest, więc stałam centralnie po środkutego cholernego parkingu próbując na raz odpowiednio wentylować organizm, nie płakać i przypomnieć sobie wszystkie wydarzenia w życiu które mogłyby mnie przygotować na taką sytuację. Praca pod presją czasu to zdecydowanie nie mój konik, strasznie mnie wpędza w panikę.
Nagle spod ziemi wyrósł Aaron (ten od study group kilka tygodni temu), tak na mnie zerka i pyta, czy wszystko w porządku. Toć przecież nie powiem, że panikuję bo nie wiem do którego autobusu mam wsiąść, bo nie pamiętam gdzie mieszkam. Zdobywam się na uśmiech nadając moim aparatem sygnały pod tytułem „proszę, zostaw mnie samej sobie” i odpowiadam, że jestem fine.

-Ale na pewno? Wyglądasz jakbyś miała się zaraz rozpłakać, jesteś pewna, że wszystko w porządku?

No i maszCilos. Starając się nie zalać łzami i nie zwracać na siebie szczególnej uwagi wszystkich naokoło wyrzucam z siebie „TAK, WSZYSTKO OKEY, ALE...” w tym momencie wykonuje nieokreślony gest przedstawiający jak to bardzo się spieszę i jak to bardzo musze iść przed siebie.

Biorę nogi za pas i zmywam się unikając konfrontacji z gatunkiem ludzkim. W dodatku jakoś paczki chusteczek nie są w mojej okolicy specjalnie popularne, więc wycieram cieknący nos rękawem i przetrząsam plecak znajdując jakąś wygniecioną, niemalże pustą, paczkę chusteczek które przywiozłam z polskiego domu. Obserwuje ostatnie autobusy uświadamiając sobie, że nie mam planu zapasowego i nie za bardzo istnieje inny spobób by dotrzeć do domu (teoretycznie mogłabym się przejść, ale pomijając kwestię, że pewnie coś by mnie potrąciło bo po co komu chodniki i przejścia dla pieszych to nie mam pojęcia którędy i jak). Ostatecznie wysłałam długiego i rzewnego smsa do mojego host taty, czy przypadkiem nie mógłby mnie odebrać. I oczywiście nie było żadnego problemu, co nie zmienia faktu, że przeżyłam kryzys i miałam ochotę zacząć walić głową o ścianę. (Histeryyyyyczkaaaaaaaaaaa!!)

Posiedziałam w domu pracując nad raportem dla amerykańskiego Rotary, po południu odwiedziłam ortodontę u którego pracuje moja host mama by upewnić się, że wszystko się trzyma jak ma się trzymać, a wieczorem wzięłam udział w ortodoncyjnym przyjęciu bożonarodzeniowym w restauracji.

W czwartek (5.12) wyszłam ze szkoły przed południem, by wraz z moim host tatą (który przy okazji jest przewodniczącym ds. wymiany w dystrykcie) pojechaliśmy do lokalnej telewizji nadawanej w St.Mary’s County (czyli generalnie na terenie powiatu). Natknęliśmy się na panią, która gdy dowiedziała się, że jestem z Polski strasznie się podekscytowała i zaczęła mówić (po polsku), że „ja się uczę polskiego”. Duma mnie rozparła, ah w końcu ktoś docenia piękno mojej szeleszczącej mowy!
Wzięliśmy udział w krótkim programie opowiadając o wymianie, który w moim przypadku ograniczył się do próby zdecydowania się w którym kierunku patrzeć. Jeżeli macie ochotę popodziwiać mój jakże biegły i jakże wcale nie „oh jezu włącz się mózgu proszę” to radzę stay tuned ;)  Nagranie powinno być wyemitowane w ciągu dwóch-trzech tygodni.

Wróciłam do szkoły akurat na lunch (który przebiegł jakże fascynująco na nadrabianiu lekcji CDII którą opuściłam). Reszta dnia minęła przeciętnie- angielski, chiński, próba do jednoaktów, na której wzbudziłam powszechną radość otoczenia, gdy okazało się, że nie mam problemu z tongue-twisters (bo sz mi nie strassssszzzzne), oraz jeszcze większą, gdy język zaplątał mi się na „red leather, yellow leather”.

Po powrocie do domu powściekałam się trochę na komputer i na spontaniczną propozycję zwiedzenia amerykańskiego pubu odpowiedziałam radosnym „JEEEEES”, bo co z tego, że czwartek. Posiedziałam z hostami i ich znajomymi, (jeden z nich gdy zauważył mój wisiorek z pacyfką zaczął opowiadać o tatuażach które mają z żoną. Skończyło się na oglądaniu pleców żony. I plecy i tatuaż i żona były atrakcyjne, więc jeden-zero dla mnie). Wypiłam swoją lemoniadę, a po powrocie do domu przygotowałyśmy z host mamą własne pizze.

On Friday (6.12) my hdad hung a Christmas lights on the house and set some other decorations.

In the evening we decided to eat out in quaint little restaurant called "Cafe Des Artistes". I expected a little bit more of this independent, ‘artistic’ and European kind of look but food was decent and I met a friend who did the tech work during “12 angry jurors” and who works there as a waiter.

On Saturday (7.12) I had a chance to sleep in and when I finally got up it was almost noon. Since I arrived Saturday is my cleaning-up day, so aside from ordinary things I had a chance to use a tumble dryer first time in my entire life. It was much easier (and faster) just throw laundry in there, but I need to admit that there is something special about dancing around while putting the washing out.

We decided to spend the afternoon in (annual) Festival of Christmas Trees organized as a fund raiser for hospice. It was a fairly big event when considering such a small community like one here. There were around 25 trees, all artificial (I prefer to say 'fake', even if it's not totally correct, because it sound harshly and shows my attitude toward having a pile of plastic in your house). As you walked in you could take a ballot and vote for your favorite and the most creative tree. There were a few interesting ones and two with 'all american' ornaments (it's one of the biggest differences between here and home- Americans are eager to show how proud they are to live in their country, while we Poles do not appreciate it until we lose it [me, for example]). 

There were also plenty of booths with cute little things made by regional manufacturers. I felt like buying everything, but I ended up purchasing only a bracelet (made by Thai woman who lives somewhere in southern Maryland).

After festival we came back home to take my computer to the store I got it to check if they know how to help us (every time I tried to use internet it worked only for 15 minutes even when WiFi signal was good. To make it work again I had to restart entire system, which was getting on my nerves). Saleslady haven't even asked questions, just gave us new one. She said they had this problem with this type of laptop before, but I'm glad we worked it out and the new one works perfectly.

On Sunday (8.12) I learnt to add cinnamon to french toasts and tasted maple syrup. We have also built a tree (fake one) and decorated it.

My host family's favorite football team

hint: "Sound of Music"

"I'm an idealist. I don't know where I'm going, but I'm on my way."- Carl Sandburg

W zeszłym tygodniu szkoła miała przyjemność oglądać nasze buźki tylko w poniedziałek i wtorek (25 i 26 listopada). Cały wtorek czułam znajome mrowienie w żołądku zwiastujące przerwę świąteczną, tak intensywne, że powoli zaczęłam czuć się jak na Boże Narodzenie (tylko śniegu brak. I zimno mogłoby się zrobić, dla odmiany, bo mój zegar biologiczny nie za bardzo rozumie co się dzieje. Chociaż z drugiej strony w ten sposób nie odczuwam tak mijającego czasu i nadal jestem zawieszona gdzieś w późnym październiku :)).

Środę (27.11) spędziłam piekąc wszystkie trzy popisowe ciasta które mi wychodzą i w dodatku nie są z proszku; miła odmiana dla moich amerykańskich znajomych którzy są przyzwyczajeni do wypieków smakujących plastikowo i dokładnie tak samo.

W czwartek (28.11) wstaliśmy wcześnie i po załadowaniu czwórki dzieciaków, psa, całej góry jedzenia i prezentów do aut wyruszyliśmy na podbój Richmond w Wirginii. Miałam przyjemność nie jechania z psem :)

Dotarliśmy do domu któregoś z rodzeństwa mojego host taty, rozłożyliśmy jedzenie, powiedzieliśmy wszystkim kim to ja tam jestem i zaczęliśmy asymilować mnie z dalszą host rodziną. Któreś z kuzynów zdecydowało, że bananagramy (gra w stylu scrabbli) jest fantastycznym pomysłem i elegancko mnie ogrywali (chociaż muszę przyznać, że radziłam sobie przyzwoicie), aż jedna z kuzynek dołączyła do mojego jednoosobowego teamu i moje słowa nagle zaczęły się robić wieloliterowe :)
Po grze ułożyliśmy wyrazy przedstawiające rzeczy za które jesteśmy wdzięczni, a następnie ja rozsypałam ich misternie ułożony anglojęzyczny świat układając dwa wyrazy- "ŚWIĘTO DZIĘKCZYNIENIA". Oh jej, ale się dopytywali!

Moja host babcia, która jest najsłodzszą amerykańską staruszką którą spotkałam, robiła zdjęcia "by Maria mogła wysłać swoim rodzicom". Dzięki niej mam zaszczyt przedstawić Wam poniższe:

Polskiej Wigilii to to nie przebije, a słodkie ziemniaki nie wzbudziły mojego entuzjazmu (bo jak to jeść? Do obiadu czy jako deser?), ale uczta to zawsze dobry pomysł, więc nie narzekam. :)

Po obiedzie zajęliśmy się sobą, a nasze rozmowy i śmiechy przerodziły się w maskaradę, w momencie gdy ktoś odkrył skrzynię z kostiumami. THOSE CRAZY AMERICANS! ;)

Scenka historyczna-kuzynka jako pielgrzymi, siostra jako Indianie :)

Siostra jako "Amerykański turysta na Hawajach" i ja jako ja.

Wieczorem pojechaliśmy do domu host babci by spędzić tam noc. Moja host siostra i mama padły natychmiast, a ja spędziłam miły wieczór jedząc (bo babcia to babcia) i gawędząc z nią i moją host kuzynką drugiego stopnia.

Zmyłam się do łóżka koło 10 i nie miałam przyjemności zaznania długiego snu bo wyskoczyłam spod kołdry o godzinie trzeciej trzydzieści, bo w końcu BLACK FRIDAY (w moim przypadku) zdarza się tylko raz w życiu. Spodziewałam się tłumów i wielkiej przepychanki, ale gdy dotarłyśmy na parking przed centrum handlowym samochody można by policzyć na palcach obu rąk. Z tego co słyszałam największy szał był w czwartek wieczorem, w momencie gdy otworzyli drzwi. 

Oczywiście świąteczne ozdoby wszędzie naokoło, tak samo jak muzyka. Kupiłam uroczy drobiazg, w kwiatki, na lato. Dlaczego zimą nie ma niczego w kwiatki? Szukałam swetra, ale niestety amerykańskie sklepy są zdecydowanie niedostosowane do potrzeb osób, które wierzą, że zimą ma być ciepło, a sweter powinien sięgać za pasek do spodni.

Po powrocie z zakupów odwiedziliśmy drugą host babcię i miałam przyjemność zobaczyć wyciąganie organów z dziesięciokilowego indyka oraz nacieranie go masłem. Pokręciliśmy się po domu i po południu zjedliśmy drugi obiad świętodziękczynny z drugą częścią rodziny. Tym razem udało mi się nie przyciągnąć całej uwagi, ponieważ jedna z kuzynek przyprowadziła chłopaka ("THE muslim boyfriend" o którym zwykło się mówić gdy nie słyszał, bo nikt nie był w stanie wypowiedzieć jego imienia). 

Do domu dotarliśmy koło 9 i runęliśmy do łóżek jak staliśmy.

W sobotę (30.11) nabyłam komputer i telefon oraz cały dzień pakowałam walizkę. 

W niedzielę (1.12) przeprowadziłam się do domu mojego exchange officera. 

Nic złego mi się nie działo, to po prostu część programu- podczas wymiany Rotariańskiej mieszka się w średnio trzech rodzinach. Niektórym to nie pasuje (Norweżka w mojej szkole złapała się za głowę, co to oni nam robią w tym Rotary), ale mi to odpowiada, umarłabym z nudów w jednej rodzinie ;) Do tego jest kilka rzeczy które chcę zweryfikować- czy są typowo amerykańskie, czy typowo mojo-pierwszo-rodzinowe.

Klub miał przygotowaną dla mnie drugą rodzinę, ale stchórzyli, a termin wyprowadzki nadciągał, więc na czas bliżej nieokreślony (ale planowo około tygodnia czy dwóch) wylądowałam u oficera wymiany, w pokoju gościnnym z łóżkiem tak wielkim, że spokojnie zmieścilaby się w nim jeszcze jedna osoba (z braku chętnych obkładam się poduszkami z każdej strony i śpię rozwalona na środku-potrzeba matką wynalazków) i sporym wyborem książek.

+jestem niezadowolona moim postępem w angielskim, nie widzę go. Counselor i wszyscy znający się ludzie powtarzają jak najęci, że należy ograniczyć kontakt z językiem ojczystym jak tylko się da, a jeżeli się bloguje, by próbować zrobić to w języku kraju goszczącego. Nie wiem co z tym fantem zrobię, ale wiedzcie, że rozważam!