"Wszyscy rodzimy się szaleni. Niektórzy już tacy pozostają."- Samuel Beckett

We wtorek na Global Diplomacy uczyliśmy się mówić, ponieważ już niedługo czeka nas dosyć ważna prezentacja (moim tematem jest Tiananmen Square i wydarzenia z 1989). W ramach ćwiczeń każdy przez 30 sekund miał mówić o czymkolwiek utrzymując kontakt wzrokowy z całą publicznością, przemieszczając się i unikając wypełniaczy (w wolnym tłumaczeniu od filler words. Generalnie chodzi o wszystkie 'ummmm', 'yyyyyy', 'well...', 'so...'). Wyszłam pod sam koniec, walnęłam trzydzieści sekund, wszyscy spadli z krzeseł, nauczyciel zbierał szczękę z podłogi powtarzając "Wow, it was someting" oraz krzycząc w stronę klasy "ANGIELSKI JEST JEJ DRUGIM JĘZYKIEM!". Dostałam 105%

Tego samego dnia po południu wybrałam się na przesłuchanie do przedstawienia na podstawie "12 angry men". W poniedziałek została przesłuchana większa część chętnych- 26 osób, we wtorek ja i 15 innych śmiałków. Zostaliśmy podzieleni w grupy po trzy osoby którymi wchodziliśmy do audytorium by na scenie odegrać improwizację. Mojej grupie przypadła scena kłótni w samolocie.

W środę zobaczyłam swoje nazwisko na liście czternastu osób wytypowanych do ponownego przesłuchania. Tym razem polegało to na odczytywaniu skryptu. Byliśmy oceniani między innymi pod względem interakcji z innymi aktorami oraz stopniem wcielenia się w postać (na tyle na ile to było możliwe). Miałam niesprawiedliwą przewagę nad wszystkimi, ponieważ jedna z postaci jest uciekinierem z Europy i mówi z akcentem. Ale nie oszukujmy się- nie tylko akcent przywiódł mnie w to miejsce! (jeszcze uroda, inteligencja i skromność).

Do tego zostałam zapytana czy jestem z Australii. Odbieram to jako komplement, bo jakby nie patrzeć w Australii językiem urzędowym jest angielski! To była najprzyjemniejsza część rozmowy, jako że zaraz później zaczęło się robić przerażająco, ponieważ gość z którym rozmawiałam (oprócz tego, że gra w futbol i jest jakieś trzy razy większy ode mnie we wszystkie strony) był przekonany i nie chciał zmienić zdania co do tego, że mieszkam w jego okolicy i że widział mnie ostatnio jak wyprowadzałam mojego psa. Nie mieszkam w jego okolicy, moja rodzina ma psa, ale poza spacerem drugiego dnia po przyjeździe nie pokazywałam się z nim nigdzie. No cóż, przynajmniej mam kogoś, kto mówi mi "cześć" gdy mijamy się w holu (chyba że jest zbyt zajęty wpychaniem języka do gardła swojej dziewczyny. Poważnie, ludzie, idę sobie korytarzem, a tam pod ścianą dobre cztery pary. Wchodzę po schodach, a na szczycie kolejna. To już zakrawa na parodię).

W czwartek na Global Diplomacy mieliśmy 'guest speakera' który mówił o różnicach kulturowych które wpływają na ubijanie interesów w różnych krajach. Mówił ciekawie o rzeczach generalnie oczywistych (dla mnie), na przykład o niepokazywaniu spodu butów w krajach bliskowschodnich lub układaniu sztućców w odpowiedni sposób by dać znak kelnerowi (tutaj tego nie znają!). Miło mi się go słuchało, aż dotarł do momentu ubioru i zapytał mnie, czy dziewczyny w Polsce noszą szorty. NIE, NIE NOSZĄ. JESTEŚMY KRAJEM MUZŁUMAŃSKIM, POPYLAMY W BURKACH. A to, że jesteśmy prawie centralnie po środku Europy nie ma tu żadnego znaczenia. Uświadomiłam sobie z całą mocą, że to jak ludzie (nawet Ci wykształceni i zajmujący się stosunkami międzynarodowymi) mogą oceniać cały kraj po moim wyglądzie i zachowaniu. Skoro chodzę głownie w długich spódnicach to coś musi być na rzeczy, prawda?

W piątek zapoznawałam ludzi z historii z papryką. Było to doświadczenie które zdecydowanie odcisnęło piętno na ich niewinnych umysłach. Nie byli w stanie pojąć, że można to tak po prostu jeść. Gdy ich poczęstowałam wąchali ją i oglądali z każdej strony, a jeden był na tyle odważny, że aż wziął kawałek. Pierwsze miejsce w moim osobistym rankingu zajęło: "I co? Może niedługo przyniesiesz pomidora!?". Wolę nie wnikać w kwestię ile razy przyniosłam pomidora do mojego polskiego liceum.

Następnie przyszedł wyczekiwany od poniedziałku weekend. Jako że moje miasteczko leży jakieś 60 mil od stolicy USA postanowiliśmy się tam wybrać by wziąć mój pierwszy Waszyngtoński oddech. Przed wyjazdem zahaczyliśmy o myjnię samochodową utworzoną przez biegaczy XCountry (patrz: moja najstarsza host siostra) by zebrać pieniądze na drużynę.  W Waszyngtonie wsiedliśmy w metro i postanowiliśmy się kompletnie wyluzować i odwiedzić Narodowe Zoo. Moja opinia na temat takich przybytków nie jest jasno określona, więc gdy zostało mi zaproponowane z chęcią przystałam. Pomijając kwestię zwierząt praktycznie już wymarłych na wolności i zataczających się z nudów w zoo najbardziej podobała mi się grupa Amiszów, którą minęliśmy (swoją drogą- pobocza w Marylandzie są strasznie szerokie, żeby amiszowskie wozy się zmieściły). Gapiłam się troszkę chyba zbyt intensywnie, no ale cóż, taka jestem niedojrzała, że się gapię.

Takie tam w toalecie.

Po kilku godzinach poszliśmy na mrożony jogurt.  O ile w moim mieście w Polsce nie mam problemu z wyborem (bo  wybór mogę podjąć tylko z jogurtu truskawkowego, czekoladowego i waniliowego), to tutaj nałożyłam pierwsze dwa jakie mi się rzuciły w oczy, żeby nie wpaść w histerię z powodu nieumiejętności podjęcia decyzji. W ten sposób wylądowałam z odtłuszczonym i odkaloriowanym waniliowym oraz ze smakiem waty cukrowej. Żeby nadrobić niedobór kalorii związany z jogurtem waniliowym założyłam sobie wszystkie możliwe dodatki zawierające czekoladę.

Przespacerowaliśmy się i zaczęliśmy zbierać do wyjścia. Pierwszy rzut oka na stolicę mam zaliczony, następnym razem skupimy się na zwiedzaniu!

Najgłębsze metro w jakim kiedykolwiek byłam!

W niedzielę cały dzień spędziłam na prokrastynowaniu. Zrobiłam naleśniki, czytałam książkę (bo mam na to już tylko cztery tygodnie!), przegadałam godziny z rodziną, aż w końcu usiadłam do nauki i wszystko weszło mi do głowy w trzydzieści minut. Nie taki diabeł straszny, hmm?

O, a tak swoją drogą oddałam już moją włóczkę całkowicie ukończoną! Początki były ciężkie:

I nabyłam moją nową ulubioną piżamę. Przynajmniej nie śpię sama, za to z nimi:

Jutro zaczynają się próby do sztuki, troszkę się stresuję. O, i uzupełniłam zdjęciami poprzednią notkę!