Muszę przyznać, że ostatnimi czasy trochę się opierniczam.
Nie wspominając nawet o moich ambitnych planach poprawienia kondycji (spójrzmy
prawdzie w oczy- to było oczywiste, że nawet nie zacznę) od zakończenia roku
nie robię nic konstruktywnego (co nie znaczy, że nie bawię się dobrze).
Spędzam dużo czasu z moimi przyjaciółmi patrząc na nich i
starając się zapamiętać każdy szczegół ich twarzy i ciał, ton głosu i
gestykulację. Przeraża mnie fakt, że po moim powrocie oni już będą po maturze,
a marzą im się studia w innych miastach. Zastanawiam się, czy będę miała do
kogo wracać.
Oprócz siedzenia na głowie ludziom których darzę sympatią
udało mi się zdobyć wizę (nie żeby to był jakiś wyczyn, ale chyba powinnam się
pochwalić). Do Warszawy pojechałam w czwartek popołudniu ponieważ już w piątek
o dziewiątej miałam się stawić pod drzwiami konsulatu. Spędziłam tam miłe dwie
godzinki gawędząc z Olgą, która zupełnie przypadkowo trafiła tam tego
samego dnia co ja. Po odsiedzeniu swojego ruszyłam do okienka gdzie musiałam
odpowiedzieć na kilka pytań. Wiecie co ja, jasnowłosa i biała jak opłatek
powiedziałam CZARNEMU konsulowi jak zapytał mnie o moje prawa w Stanach? Że nikt
nie może dyskryminować mnie ze względu na kolor skóry. Ale chyba nawet mnie nie
słuchał, widocznie ściana była bardziej interesująca niż jakaś kolejna nastoletnia
polka starająca się zmienić swoje życie chociaż na rok.
Kupiłam bilet (to znaczy mama mi kupiła, bo ja jestem
biedna). Wylatuję 16 sierpnia o 6.40 z Gdańska przez Monachium aż do
Waszyngtonu w którym ląduję o 15 (czasu lokalnego. W Polsce będzie wtedy 21).
Miałam do wyboru jeszcze jeden lot, ale uznałam, że przelot do Waszyngtonu
przez Paryż brzmi zbyt wyszukanie, bym mogła się na niego zdecydować. A do tego jak Paryż, to Paryż, a nie przelotem.
I to tyle. Kupiłam walizkę, tak wielką, że cała mogłabym się
do niej zmieścić, szukam prezentów i warczę jak tylko ktoś wypowie magiczne
zdanie „będzie mi Ciebie brakowało przez ten rok”. Nie będzie. Już wolę: „Maria,
nie przejmuj się. I tak z taką twarzą Cię nie wpuszczą” lub „I TAK CIĘ
DEPORTUJĄ. Mam tylko nadzieję, że przedtem zdążysz kupić mi torbę”.
